Ondanks de hectische periode van het afgelopen jaar was ik er toch klaar voor. De intensieve trainingen in het voorjaar met als afsluiter de klassieker van Hoogkrutz naar het Dreilandenpunt in Vaals, beklommen vanaf de Belgische zijde, was de generale.

De trainingen op zaterdag vanaf de Chinees in Hulsberg door het Zuid-Limburgse landschap, waarbij ik en met mij vele anderen de heuvels twee keer opliepen, doordat Ed Homminga als een speer de eerste helling opvloog en tijdens de tweede en de rest moest worden opgehaald door de rest. Daarnaast was hij ook nog regelmatig de weg kwijt, waarbij wij ons vaak afvroegen, waar hij tijdens die beklimming die andere weg dan wel had gevonden. De rest zag in ieder geval geen enkele zijweg, waar iemand een afslag zou hebben kunnen nemen. Veel hilariteit dus alom.

Op donderdagavond vertrokken de 23 DSM-ers vanaf de kruiken in Geleen richting Chamonix en zonder al te veel oponthoud waren we veel te vroeg in Argentière. Het hotel was nog niet schoongemaakt voor alle DSM-ers, die zo graag wilden gaan slapen. Hotel de la Couronne was 3 dagen lang het home voor de DSM-ploeg. De vrijdag werd dus weer een rustdag, met in de late namiddag een losse training en daarna na een lekker bad afgesloten met een pasta-party bij Luigi.

Op zaterdag maakten we met een bergtrein vanaf Le Fayet een reis naar een schitterend natuurgebied met een prachtig uitzicht, de naam zegt alles, Bellevue. Op het eindstation moest de hele meute uitstappen en we zouden een lichte natuurwandeling maken, echter er was een probleem, althans voor Willy Dolmans, we moesten over een smal bruggetje met uitzicht over het dal, en ja hoor, Willy had nog steeds hoogtevrees, zoals ook in 1989.

Toen we na anderhalf uur terug kwamen lag Willy nog steeds op het rotsblok, waar wij hem anderhalf uur eerder hadden achtergelaten. Hij was vuur en vuur rood en dat zou hem de andere dag tijdens de wedstrijd nog parten gaan spelen. Willy bleef desondanks zoals altijd, vrolijk en vooral positief.

Mooi loopweer was het bij de start van deze Cross, als een speer ging Ed Homminga weer met de grote jongens mee, maar kwam er toch iets eerder achter, dat het toch erg ver was. Bij gebrek wat snelle jongens, kwam Paul van Hameren als eerste DSM-er binnen, op vijf minuten gevolgd door Jo Schoonbroodt. Daarna was het de beurt aan mij. In een schitterende nieuwe recordtijd van 2:28:50 finishte ik als 267e en daarmee was ik helemaal in mijn nopjes. Ongeveer een minuut achter mij kwam Jac Tilly, mijn eeuwige rivaal tijdens de Cross. De grootste groep DSM lopers kwam onder de drie uur binnen, ook Willy Dolmans, die op de trajecten met afgronden de hand gehouden kreeg van hulpverleners en begeleiders.

Met zijn kreeften-lichaam kwam ook hij over de finish. Net boven de 3 uur kwam Hub Bisscheroux over de meet, daarna volgde nog de oudere garde, zoals Jo Schins en Ben Janssen en de enige Nederlandse dame uit de DSM-ploeg, Leny Paes. De Franse DSM-ers kwamen ongeveer gelijk met Leny binnen. Dat was dus niet echt een aanwinst voor de ploeg. Die avond werden de prestaties geëvalueerd in de kelder van de pub  aan de overkant van het hotel in Argentière. De evaluatie werd individueel nog enkele uren voortgezet boven in de pub zelf en rond middernacht trachtten we de overkant van de weg te bereiken, waar het hotel lag.

Na een korte, maar krachtige nachtrust werden we weer erg vroeg wakker gemaakt door de wek-dienst. Na een zoals gebruikelijk luchtig ontbijt gingen we nog even langs de fotograaf in Chamonix, waar ik een grote foto van de wedstrijd bestelde. Deze zou een week later thuis worden bezorgd en daarna door iedereen bewonderd worden. De terugreis was net zo vermoeiend als de evaluatie aan de bar van de pub en rond een uur of acht werden we bij de kruiken in Geleen opgewacht door de vaste crew.

Vooraan stonden Davey en Suzanne en uiteraard ook Annelies klaar, om mij te begroeten, inclusief een bloemetje voor de derde plek in de DSM-ploeg.

De bloemen heb ik niet bewaard, maar het kaartje, dat Davey & Suzanne hadden geschreven wel. Ik was erg blij voor deze geweldige ontvangst. Nadat ik nog eens afscheid had genomen van de lopers, stapte ik in de auto en reed samen met mijn gezinnetje naar huis.