Na 2 marathonloze jaren eindelijk weer een marathon. De voorbereiding was goed geweest. De marathon verliep over twee ronden en vlak voor de finishlijn passeerde je het uitgaanscentrum van Eindhoven, Stratumseind. Alle kroegen puilden uit en het gerstenat rook je van het begin tot het einde van de straat. Juist op die plek kreeg ik bij de laatste doorgang, ongeveer 500 meter voor de finish kramp in beide bovenbenen.

Ik stond meteen aan de grond genageld en werd geholpen door twee charmante dames, die me te hulp schoten. Zij probeerden mij van mijn krampen af te helpen door mij te helpen bij het rekken en strekken van mijn benen. Na een aantal minuten kwam Simon Blok langs en hij was zo aardig om te stoppen voor mij. Na enige tijd waren mijn krampen weggetrokken en kon ik mijn weg weer vervolgen.

Simon bood mij aan om tot bij de finish te hazen. Ik mocht ook nog voor hem over de finish lopen. Aangemoedigd door de menigte liep ik moeizaam en samen met Simon richting finish. Zo’n 100m voor de finish verbrak hij zijn belofte en liep hij gewoon weg bij mij vandaan. Hij greep zijn kans en liep zo nog 8 seconden op mij uit. Sprinten ging niet meer, want ik was blij, dat ik de krampen kon onderdrukken. Het blonk niet uit van sportiviteit, maar ik was allang dankbaar voor het feit, dat hij mij het laatste stuk ondersteund had.

In een tijd van 3:28:09 kwam ik tevreden over de finishlijn en Simon had ik de dag van zijn leven bezorgd.