Op donderdagavond rond de klok van acht uur in de avond vertrok de DSM-ploeg vanaf de drie kruiken in Geleen richting Chamonix voor deelname aan de welbekende Cross over 23,3 kilometer. Voor mij betekende het in eerste instantie een verschrikkelijke reis door de nacht, waar ik amper een oog dicht zou doen, waarna ik op vrijdag vroeg in de ochtend in Argentière samen met de DSM-ploeg zou aankomen.

We waren zo vroeg bij het hotel de la Coronne aanwezig, dat we nog moesten wachten op de sleutels van de kamers. Zoals gebruikelijk kwamen Leny en Simon met de sleutels en deelden deze uit. Samen met mij maatje Hub Frencken gingen we vervolgens naar onze kamer en doken tot na de middag onder de wol.

Na de middag verscheen druppelsgewijs iedereen voor het hotel, waarbij men kon genieten van het stralende weer in het Alpengebied. Onder leiding van Rien Alfenaar maakte de gehele ploeg zich op voor een lichte training, waarbij je de kans kreeg te wennen aan het bergachtige parcours van de Cross en de toch iets ijlere lucht op deze hoogte. Gezien de resultaten in het voorjaar verkeerde ik in topvorm en het gaf mij dan ook veel hoop op een goede eindtijd op zondag.

Op de zaterdag gingen we zoals gewoonlijk de rugnummers afhalen. We ontmoetten daarnaast de directeur van DSM-France ook een afvaardiging van DSM-collega's uit Spanje. Dit jaar bleek het team dus te bestaan uit diverse toppers, waaronder ook Frans Wagemans en uiteraard Zef Budzijn. Voor het casino in Chamonix werd nog een groepsfoto gemaakt van de gehele ploeg.

Daarna doken we de terrasjes op in Chamonix voor een heerlijk glaasje gerstenat. Dat ging er uiteraard wel in met dit warme weer. Rond zessen verzamelden we ons bij het plaatselijke restaurant voor onze eigen pasta-party. Daarna keerden we terug naar het hotel en zowat de gehele ploeg lag al vroeg onder de dekens, want op zondag was al vroeg de start van de Cross.

Voor wie de wekker niet had gehoord, kwam Simon ruim op tijd de kamers langs, om iedereen te wekken. Rond zevenen werden we weer verblijd met de overheerlijke croissants met jam. Aangezien dit voor de meesten niet voldoende was als maagvulling ter voorbereiding op zo’n zware wedstrijd, hadden zij ook nog wat aanvullende voedingsstoffen gekocht in de plaatselijke supermarkt, want op croissants alleen haalde je de finish niet.

Na het dichtdraaien van de brandslangen bij de startlijn werd rond negenen het startschot gegeven en in de voorste linies vertrok Ed Homminga weer met de besten mee. Ikzelf hield me rustig en probeerde mijn krachten te sparen voor de laatste kilometers, waar de meeste hoogteverschillen overwonnen moesten worden.

Na 23,3 kilometer liep ik triomfantelijk over de finish in een tijd van 2:27:15, een nieuw persoonlijk record, goed voor een 160e plek. Als ploeg hadden we ook goed gescoord. Frans Wagemans kwam in 1:57 over de finish en behaalde daarmee een 9e plaats. Na een tweetal DSM-Spanjaarden kwam Zef Budzijn in 2:08 over de finish. Jo Schoonbroodt zette ook een goed resultaat neer met zijn 2:18. Daarna volgde Karel Trags met 2:22 en Rene Aukens met 2:25. Vlak na mij kwam Albert Lamberix uit Emmen over de streep. Hub Frencken kon met 2:41 ook tevreden zijn, na een minuut gevolgd door Jac Tillie en drie minuten daarna Wil Hoonings. Ricardo Gijbels was teleurgesteld in zijn eindtijd van 2:51. Hij had onderweg veel last ondervonden van krampen. Rien Alfenaar eindigde in 2:58, terwijl Simon 3:06 nodig had, om over de streep te komen. Ed Homminga was zo ongeveer door 2/3 van het deelnemers-veld gepasseerd en eindigde uiteindelijk in een tijd van 3:13, op zijn hielen gevolgd door Leon Feijen en Leo Muys. Oda van Oppen kwam in 3:24 over de finish, gevolgd door een uitgeputte Kamel Bradii uit Emmen en een even zo afgematte Rob Bisscheroux, vergezeld door zijn vader Hub. Leny kwam in 3:41 over de finish en 11 minuten later Kees de Jonge. Tot slot kwam Ben Jansen in 3:53 over de finish, een topprestatie gezien zijn thuissituatie. Jo Schins had 3:54 nodig en was daarmee de laatste DSM-er.