Reeds vele jaren had ik de marathon van Rotterdam via de beeldbuis bekeken. Tegelijkertijd was er de wens ontstaan, om zelf eens aan de start te staan van die wedstrijd. Die wens werd dus nu werkelijkheid.

Collega René Dohmen, die mij in 1995 gedeeltelijk onder invloed begeleidde in Eindhoven, offerde zich dit jaar op als chauffeur en toeschouwer. In Rotterdam zochten we een Postlocatie op, die dienst deed als kleedruimte voor de medewerkers van het postbedrijf en van de telecommers, waar ik op dat moment voor werkte en waarvoor ik had ingeschreven voor het bedrijfskampioenschap. De locatie was op nog geen twee honderd meter afstand van de Coolsingel, dus wat dat betreft de ideale kleedruimte voor mij als deelnemer. Daarnaast waren er ook douches, masseurs en andere verzorgers aanwezig, die voor en na de wedstrijd beschikbaar waren voor de lopers. Verder werd er ook nog iets geregeld voor de inwendige mens in een gezellige kantine, waar na afloop nog even gezellig geëvalueerd kon worden.

Het was erg koud en voor de start dwarrelden wat sneeuwvlokjes naar beneden. Het bleef gelukkig droog, maar de koude wind bood weinig mogelijkheden, om warm te draaien. Ondanks de kou werden we overal warm onthaald door het massaal toegestroomde publiek overal langs het parcours. Het enige stuk, waar nagenoeg geen publiek stond, was het gedeelte door het Kralingse bos na ongeveer 33 kilometer. Ik had het idee, dat ik in een koelcel liep en kreeg daarbij een enorme inzinking. Na het uitkomen van deze boomrijke strook kwamen we weer in de bewoonde wereld. In de wijk Kralingen hadden de bewoners zelf van allerlei versnaperingen georganiseerd voor de lopers en we werden dan ook weer volop aangemoedigd en voorzien van alles, wat een loper op dat moment nodig had.

Daarna ging het over de Maasboulevard richting Coolsingel, waar ik in tegengestelde richting nog diverse lopers tegenkwam, die nog richting Kralingse bos liepen. Met deze mensen had ik echt medelijden, want ze moesten nog zo ver en door die ijskast. Voor mij zat het erop, ik draaide de Coolsingel op en daar werden we de laatste meters naar de finish geschreeuwd. Met een 2268e plaats van de 7288 finishers was ik tevreden met de eindtijd van 3:26:47.

Na een warme douche in het posthok reed René mij naar huis. Ik vroeg hem de verwarming zo hoog mogelijk te zetten, want ik kreeg het niet warm. Hij was gehoorzaam en stookte de verwarming op tot het maximum. Pas toen we op de ring van Eindhoven kwamen, verzocht ik hem de kachel weer wat zachter te zetten. Ik begon het warempel warm te krijgen, terwijl René al 150 kilometer op het kookpunt had rondgereden.