Voor de achtste keer mocht ik mee met het DSM team voor deelname aan de Cross du Mont Blanc met als enige verschil, dat we dit jaar met een aantal mensen zelf het stuur in handen moesten nemen. We gingen met een aantal busjes, die gehuurd waren en Wil Hoonings had de route uitgestippeld. Deze route liep in eerste instantie via Luxemburg vanwege de goedkope brandstof en van daaruit weer terug op de autoweg richting Chamonix.

Zonder problemen bereikten we Argentière, waar we weer zouden verblijven in hotel Coronne. De oude heer des huizes zat weer zoals gewoonlijk op ons te wachten en even vriendelijk als altijd verwelkomde hij ons. We zochten eerst weer onze kamers op en rustten wat uit, waarna we in de late namiddag weer een lichte training volbrachten onder de bezielende leiding van Rien Alfenaar.

Op de zaterdag hielden wij ons rustig en liepen wat de bergen in, waar we volop genoten van het vergezicht. Onze blik ging tot in Chamonix, waar we in de middaguren onze startbewijzen moesten ophalen. Het was prachtig weer en lekker warm, beter dan de afgelopen periode.

Op zondagochtend moesten we weer in alle vroegte aan het ontbijt en met de busjes gingen we tijdig richting Chamonix voor de start. We konden weinig zien van de bergtoppen, omdat we last hadden van laaghangende bewolking. Het was weliswaar fris, maar het was droog en dat was veel waard. Nadat ik me voor de start nog lekker had volgepropt met bananen en sportdrank, klonk het startschot voor de ruim 23 kilometer durende tocht.

Rustig beginnen en vooral voorzichtig lopen, want de afgelopen periode was het in de Alpen erg nat geweest, waardoor de paden erg modderig en glibberig waren. Diverse lopers zag ik onderuit gaan, maar konden gelukkig weer verder lopen, al dan niet met wat schaafwonden. Ikzelf voelde me goed, maar ik wist, dat ik de tijd van het afgelopen jaar niet zou kunnen evenaren.

Wel goed getraind, maar niet genoeg voor een nieuw persoonlijk record. Daarom volop genieten van de natuur om je heen en zorgen, dat je gezond en wel aan de finish zou komen.

Van de DSM-ers moest ik Piet Thomassen (2:12), Frank Gijskens (2:14) en Jo Schoonbroodt (2:17) voor mij dulden, maar ik was dan the best of the rest met een tijd van 2:26, vlak achter mij gevolgd door Karel Trags, die ik in een van de laatste beklimmingen nog passeerde. Ik kon verder nog Marcel Zinken (2:29), Math Maar (2:31), Jac Tillie (2:31), Huub Frencken (2:36), Peter Bakker (2:38), Ricardo Gijbels (2:40) en Rien Alfenaar (2:44) op redelijke afstand achter mij houden. Kamal Bradai (2:45) uit Emmen had zichzelf overtroffen door een tijd onder de drie uur neer te zetten en ook nog redelijk fit over de finish te komen. Wil Hoonings en Simon Blok (2:51) kwamen zowat gelijktijdig over de finish. Oda van Oppen (2:59) was de eerste DSM vrouw in deze jaargang en als laatste DSM-er kwam Leny Paes (3:25) over de finishlijn.

Het was behoorlijk koud aan de finish en nadat de laatste loper was onthaald door de rest, zochten we snel de kabelbaan naar beneden op, waar onze busjes klaarstonden en waarmee we direct naar het hotel terugkeerden voor een heerlijk warm bad. Uiteraard werd de dag nog afgesloten in de Engelse pub met een evaluatie onder het genot van de nodige halve liters.

Op maandag gingen we met de busjes weer huiswaarts, waar we bij de kruiken in Geleen werden opgewacht door de vaste schare supporters en familie.