Voor de negende keer ging ik samen met de DSM-ploeg naar Chamonix voor de het lopen van de Cross du Mont Blanc, waarbij een hoogte van 1360 meter moest worden overbrugd.

De meesten kenden het parcours en wisten, dat ze zich in de eerste 10 kilometer niet echt moesten forceren. Het ging niet zo vlotjes als het jaar daarvoor, waarbij ik toen de op twee na snelste tijd realiseerde, die ik over dit parcours in Chamonix zou neerzetten.

We waren voor de tweede maal met busjes naar Chamonix afgereisd. De reis was weer voorspoedig verlopen en we verbleven wederom in het hotel Coronne in Argentière.

De start was dit jaar op de markt in Chamonix en het weer was schitterend. Bij de start was, mede door het mooie weer, veel belangstelling.

De wedstrijd verliep naar wens en ik kon aardig mee met de meute. Tot na Argentière bleef ik redelijk rustig lopen en daarna probeerde ik in de overige tien kilometer wedstrijd mijn krachten te verdelen.

Zeker vanaf kilometer 15 zou het weer verschrikkelijk zwaar worden met stijgingspercentages van boven de 20 procent en steeds ijler wordende lucht, alhoewel ik voor dat laatste over het algemeen erg weinig last had.

Het liep wat minder dan de voorgaande twee jaren, maar ik mocht niet ontevreden zijn. De warmte vrat natuurlijk ook aan je krachten en dat waren allemaal factoren, die een rol speelden bij een goede eindtijd.

Op de laatste klim voor de sneeuwstrook en de finish had ik het bijzonder zwaar, maar met mij vele anderen. De zon scheen volop en brandde op je lichaam en het leek, alsof alle vocht uit het lichaam wegvloeide.

Toen de klim voltooid was, zag ik het finishdoek in de verte en ik hoorde de speaker in het Frans alle deelnemers verwelkomen.

De eindtijd was uiteindelijk goed. In 2:28:48 kwam ik boven op Plan Praz aan en werd verwelkomt door de reeds gefinishte DSM-lopers Jo Schoonbroodt (2:09) en Piet Thomassen (2:13).

Na een korte verfrissing sloot ik mij bij hen aan en verwelkomde de rest van de DSM-ers, die druppelsgewijs over de finish kwamen. In dezelfde minuut als ik eindigde Wilma Rusman net achter mij. Na mij eindigde verder Karel Trags (2:34), Ricardo Gijbels (2:39), Peter Steyns (2:44), Rien Alfenaar (2:54), Frans Wagemans (2:57), Leon Fijen (3:01), Wil Hoonings (3:01), Simon Blok (3:05), Gerrie Lambers (3:05), Leny Paes (3:20) en als laatste DSM-er Kamal Bradaï (3:50).

Na een gebruikelijk evaluatie op zondagavond en een goede nachtrust keerden we op maandag weer huiswaarts.