Ik had met Davey afgesproken, dat we op vrijdagochtend in alle vroegte zouden vertrekken vanuit Nieuwstadt. Normaliter zou dat geen probleem moeten zijn, alleen had hij de avond ervoor het diploma in ontvangst genomen op zijn school in Maaseik en was daarna samen met een aantal klasgenoten gaan stappen in de stad aldaar. Maar ondanks zijn belofte om tijdig in de vroege ochtend thuis aanwezig te zijn, was hij nog niet thuis en lag hij die ochtend niet in bed. Even later ging ik maar alvast mijn bagage in de auto laden en toen bleek, dat hij op de oprit stond en je kon zien dat hij een zware nacht had gehad. Hij pakte snel zijn spullen en legde zijn kussen achter in de auto en we konden vertrekken richting Chamonix. Ik had er voor gekozen, om via Duitsland en Zwitserland te reizen via Martigny. Davey lag te slapen tot bij Montreux, waar ik mijn auto op een parkeerplaats neerzette en hij wat frisse lucht kon happen en wat kon bijkomen van de reis op de achterbank. Hij had de grenscontrole bij de Zwitserse grens namelijk gemist en de Zwitserse douane ook, anders had die mij wel ingerekend voor het invoeren van een illegale stokerij. Even later vervolgden wij onze weg tot vlak voor Martigny, waar we wat gingen eten in een wegrestaurant buiten op het terras. Daarna was Davey weer boven water en boven op de Fourglas konden we volop genieten van het uitzicht op Martigny en de achterliggende vallei, waar we vandaan kwamen.

Die avond maakten we kennis met de reeds aanwezige DSM ploeg en samen eindigden we in de Engelse pub aan de overkant van hotel Coronne in Argentière. De volgende dag had ik Davey voorgesteld om een bezoek te brengen aan de Aiguille du Midi, op ongeveer 4000 meter hoogte met een kabelbaan steil langs een bergwand omhoog. Davey stemde in met het voorstel, ondanks dat hij enorm veel last had van hoogtevrees. Het was een tocht in twee stappen. Eerst vanuit het dal naar het eerste station en vervolgens naar het uiteindelijke doel, de Aiguille du Midi. Voor het fantastisch uitzicht had Davey geen oog. Hij keek namelijk alleen maar naar de rotswand, waardoor hij geen notie kreeg van de diepte, die er onder de cabine van de kabelbaan aanwezig was. Na een voorspoedige tocht kwamen we uiteindelijk aan op het eerste station. Hier konden we volop genieten van het prachtige uitzicht en we konden genieten van de top van de Mont Blanc, die steeds dichter bij leek te komen, maar nog oh zo ver weg was. Op het eindstation kreeg je een duidelijk beeld van de hoogte, die we met de kabelbaan hadden overwonnen.Het was een onvergetelijke expeditie en ook Davey genoot met volle teugen van alles om hem heen, los van het hoogteverschil dat we hadden overwonnen. Hij bleef echter ver van de een reling vandaan. Ik had eigenlijk gehoopt, dat de kabelbaan naar Italië opgesteld zou zijn, maar helaas deze had technische problemen, anders waren we nog doorgegaan naar de andere zijde van de Alpen over een sneeuwvlakte, maar helaas. We moesten het dus doen met de Aiguille du Midi.

Later in de middag gingen we weer terug naar Chamonix alwaar ik het startnummer ophaalde in een mooi historisch gebouw. Ook liepen we samen door de mooie stad met er dwars doorheen een ruwe bergrivier stromend, waar het geluid van de woeste rivier continu de boventoon voerde. Nadat ik het startnummer had afgehaald gingen we weer terug naar Argentière. In Argentière liepen we nog samen even de bergen in voor een stukje parcours verkenning, zodat Davey een idee kreeg, wat ons lopers de dag erna te wachten stond. Het parcours liep namelijk zo’n honderd meter boven het hotel langs door de bergen. Via een moeizame klim kwam je op het uiteindelijk op het parcours terecht. Hierna liepen we weer terug naar het hotel en na een koolhydraatrijk menu en een kort bezoek aan de pub doken we het bed in, want de volgende dag was er de start van de Cross du Mont Blanc.

Vroeg in de ochtend zaten we te ontbijten en vervolgens reden we richting Chamonix, samen met de mensen van de DSM-ploeg. Het was het eerste jaar, dat ik in mijn eigen tenue liep van mijn werkgever en bij de start was de temperatuur al aardig opgelopen. De wedstrijd verliep voor mij naar verwachting. Ik was volop in de voorbereiding voor de Jungfrau Marathon en dit was een ideale training voor deze bergmarathon, die ik in september zou gaan lopen. Ik kende het parcours van begin tot einde en kwam eigenlijk nergens in de problemen. Mijn eindtijd van 2:39 viel in deze hitte zeker niet tegen. Na de wedstrijd ging ik met Davey terug naar het hotel en na een heerlijk bad en een kleine lunch en konden we lekker genieten van een zonovergoten terras. ‘s Avonds hoefde ik niet de evaluatie bij te wonen van de DSM ploeg en kon ik gelijk beginnen met de halve liters op het terras van de Engelse pub.

De volgende dag was het alweer een stralende dag en het was te mooi, om een hele dag in de auto door te brengen. Davey en ik besloten, om nog een wandeling te gaan maken en later in de namiddag naar huis te reizen. Samen gingen we de bergen in naar Le Lac Blanc. Tijdens de wandeling zocht Davey verkoeling in de sneeuw en hadden we een prachtig uitzicht op Mèr de Glace, een gletsjer, die tussen de bergen bij Argentière eindigde. Rond de middag arriveerden we uiteindelijk bij Le Lac Blanc, onze eindbestemming voor die dag. Hier konden we volop genieten van de natuur en de vergezichten. Daarna liepen we weer terug naar de parkeerplaats, waar we onze auto hadden neergezet.

We reden rond een uur of vier weer terug via Zwitserland en Duitsland en na het avondeten ergens langs de Duitse Autobahn zocht Davey weer zijn plek op de achterbank op en liet het rijden aan mij over. Hij moest de volgende dag namelijk beginnen met zijn vakantiewerk. Rond middernacht kwamen we moe maar voldaan terug in Nieuwstadt.