De eerste echte graadmeter voor mij ter voorbereiding op de Jungfrau marathon, was de Sierre Zinal, een wedstrijd over 31 kilometer en dat over een loodzwaar parcours. Daarnaast bereikte de temperatuur tropische waarden, hetgeen de wedstrijd nog een extra handicap meegaf.

Ik reed op zaterdag vroeg in de ochtend met Davey naar Sierre, alwaar ik net na het middaguur aankwam. We genoten op een terras volop van de natuur en het fantastische weer. Na de lunch gingen we het startnummer ophalen en vervolgens zochten we de herberg op, waar ook Herbert Philippen en zijn gezin verbleven. Zij waren al langere tijd in Wallis op vakantie. De herberg was een schoolgebouw, dat omgetoverd was voor overnachtingen en we mochten overnachten in een barak, waar een aantal stapelbedden stonden opgesteld. We gingen het prachtige, maar vooral ruige achterland verkennen samen met de familie Philippen en vonden onze rust bij een groot stuwmeer.

Rond een uur of zes werd het tijd voor het avondmaal en in de herberg werden we getrakteerd op een keurig verzorgd en zeer uitgebreid pasta-buffet. Dit hadden we absoluut niet verwacht. Alles was tot in de puntjes verzorgd, sauzen, salades, te veel om op te noemen. We lieten het eten zakken door nog een rustige avondwandeling te maken en vervolgens doken we onder de dekbedden.

Vroeg in de ochtend werden we door een vriend en plaatsgenoot van Herbert naar de start gebracht en om 9 uur klonk het startschot, waarna we meteen begonnen aan een beklimming van zo'n 15 kilometer. Het stijgingspercentage lag vanaf de start op ongeveer 18% en of meer en er kwam maar geen einde aan. Wel voelde ik, dat het klimmen mij erg gemakkelijk afging, maar na verloop van tijd werd het steeds warmer en voelde ik de krachten langzaam uit mijn benen kruipen. Ondanks de vele drankposten kwam de dorst steeds sneller terug.

Vanaf het 20 kilometerpunt kwamen we op het plateau terecht, waar we werden getrakteerd op een schitterend mooi uitzicht over een aantal vierduizenders. Daarna begon de afdaling naar Zinal, waarin ik bij elke stap naar beneden moest afremmen, omdat ik anders mezelf voorbij zou lopen. Zo stijl en zo zwaar. Afdalen was altijd mijn favoriete onderdeel geweest, maar dit was verschrikkelijk.

Na 4:24:19 uur kwam ik over de finish en werd ik opgevangen door Davey en de Philippens. Ik voelde geen benen meer onder mijn lijf en ging uitgeteld op de grasmat liggen, waar Davey mij continue van verse drank voorzag. Na een half uur was ik weer enigszins opgeknapt en zocht ik de douchegelegenheid op.

Nadat ik voldoende was opgefrist, reed Davey door het Rhônedal richting Grimselpas en na een heerlijke maaltijd in Wilderswil reden we richting Nederland. Achteraf bleek de wedstrijd toch niet zo geschikt te zijn als trainingswedstrijd. Nee het was een echte bergwedstrijd, die vergeleken kon worden met een ware bergmarathon.