In alle vroegte reden we weer richting Zwitserland, waarna we op donderdagmiddag aankwamen in Wilderswil, waar we werden ontvangen in hotel Christina. Op de vrijdag maakten wij een uitstapje naar Mürren, dat vanuit Lauterbrunnen met een tandradbaan bereikbaar was. Het was een schitterend autovrij dorpje met vele vergezichten en prachtige woningen. Later in de middag haalde ik samen met Annelies nog het startnummer op in het Casino in Interlaken.

Tijdens een bijzonder drukke periode bij mijn werkgever moest ik menige training ter voorbereiding op de marathon overslaan. Aangezien ik mij reeds in februari had aangemeld, besloot ik om bij deze wedstrijd te starten. Ondanks alle drukte had ik toch voldoende kilometers in de benen en zo reisden Annelies en ik af naar Wilderswil, waar we weer bij hotel Christina een kamer hadden geboekt. Hier zouden we in ieder geval ook kunnen genieten van een beetje rust, die deze omgeving uitstraalde.

Op de vrijdag besloten we met een tandradbaan vanuit Lauterbrunnen naar Mürren te gaan. De steile tocht vanuit het dal van Lauterbrunnen naar de top verliep vrij snel en daarna stapten we in de trein voor een tocht richting het verkeersvrije Mürren. In de trein had je een prachtig overzicht over het hele dal en uiteraard over de Jungfrau, de Eigen en de Mönch. Het dorp straalde een en al rust uit en we lunchten op een terras met uitzicht over alle drie de giganten. Laat in de middag gingen we weer terug en reden gelijk door naar Interlaken, waar we in het historische Casino het startnummer gingen afhalen. Daarna bereidde ik mij voor op de wedstrijd van zaterdag.

Op zaterdag was dan de grote dag, die al heel vroeg begon. Rond half zeven deed ik de sportkleren aan en probeerde met hangen en wurgen een ontbijt naar binnen te werken. Daarna ging ik rond half acht met Annelies naar de trein, die mij naar de start in Interlaken zou brengen. Ik werd nog uitgewuifd door Annelies, die weer even terugliep naar het hotel, waar ze zich rustig voorbereidde op een vermoeiende dag. Ook voor haar als supporter was het de hele dag schouwen en reizen.

Het was geen stralend weer, maar wel ideaal om te lopen en om kwart voor negen klonk het startschot in Interlaken. Na een plaatselijke ronde gingen we richting Wilderswil, waar Annelies mij stond op te wachten. Na haar aanmoedigingen stapte ze in de trein richting Lauterbrunnen, waar ik weer door haar werd aangemoedigd. De doorkomst bij de camping haalde ik in 1:51:52, voor mij geen slechte tijd, half wedstrijd.

Daarna ging het richting Wengen. Over dit stuk liep ik 1:04:42 en ook dat was, zeker gezien het verschrikkelijk zware gedeelte van de wedstrijd een acceptabele tijd. Daarna ging het toch een stuk moeilijker. Ondanks de gigantische aanmoedigingen in Wengen voelde ik de vermoeidheid in de benen kruipen en merkte, dat ik toch te weinig trainingsuren achter de rug had in de afgelopen tijd.

De laatste kilometers richting Wengeralp, Wixie en tenslotte de beklimming richting Kleiner Scheidegg verliepen erg moeizaam. Regelmatig moest ik toch wandelen, wanneer de beklimmingen wat steiler werden.

Langzamerhand werd het weer wat beter en kwam de zon ook regelmatig door het wolkendek heen. In de laatste beklimming hervond ik weer een beetje mijn kracht en probeerde toch nog een redelijke tijd neer te zetten. Diverse lopers kon ik nog passeren en in de afdaling naar de finish voelde ik mij weer als herboren. Hier passeerde ik ook nog diverse lopers en uiteindelijk finishte ik in een tijd van 4:47:21, een viertal minuten langzamer dan het jaar ervoor, maar gezien de mindere voorbereiding een acceptabele tijd. Deze tijd was goed voor een 68e plaats in mijn categorie en een 921e in de algemene rangschikking.

Na een sportieve zaterdag volgde nog een mooie zondag, waarin de rust de boventoon voerde en waarbij we in Wilderswil verbleven. Hier konden we ook kennismaken met de plaatselijke Trychlerclub, die samen met koeienbellen probeerden het dorp wat op te fleuren, zoals we dat hier in Nederland gewend zijn van een harmonie of fanfare.

Op maandag keerden we weer voorspoedig terug naar Nederland, alwaar we werden verwelkomt door het hele gezin.

Op zondag was er tijd om het lichaam wat rust te gunnen. Heerlijk wat rondslenteren door Wilderswil. Hier konden we op het einde van de zondag nog de Tychlerclub bewonderen met hun concert met koeienbellen door de starten van het dorp, waarna we onder het genot van een drankje de dag en het weekend Zwitserland afsloten.