Nadat ik in 1987 mijn eerste marathon had gelopen kreeg ik de smaak pas echt te pakken. Ik wilde graag nog meer wedstrijden gaan lopen en vooral het berglopen sprak mij aan, heerlijk de natuur in over smalle bergpaden door bossen en over keïen. Zwoegen in een strijd tegen de klok en tegen de natuur.

Mijn enthousiaste trainingsaanpak werd plotseling verstoord door de ziekte van mijn dochter, die na de vakantieperiode van 1987 in het ziekenhuis terecht kwam. Er waren eiwitten in de urine geconstateerd en dat betekende niet veel goeds. Ze kwam in het ziekenhuis in Sittard terecht, waar ze in november haar derde verjaardag mocht vieren en waar vervolgens ook Sinterklaas op bezoek kwam. Haar gezondheid ging steeds verder achteruit en uiteindelijk besloot men haar in het Radboudziekenhuis in Nijmegen verder te onderzoeken. Dit alles gebeurde tussen Sinterklaas en Kerst. De Kerstdagen mocht ze weer in het ziekenhuis van Sittard vieren. Oud en Nieuw mocht ze ook nog aldaar vieren, maar net voor de Carnaval werd ze naar huis gestuurd met een grote hoeveelheid medicatie en de wetenschap, dat ze een Nefrotisch Syndroom had, hetgeen er uiteindelijk toe zou leiden, dat ze aan de dialyse zou komen en daarna in aanmerking kwam voor een transplantatie. We hadden 15 weken onafgebroken doorgebracht in het ziekenhuis.

Veel medicatie, veel controles, ook in Nijmegen, een dieet en een chronisch ziek kind was hetgeen ons ten deel viel. Naast mijn werk kon ik toch mijn hobby, het hardlopen blijven uitoefenen en mijn loopdroom, deelname aan de Cross du Mont Blanc voor het DSM team kwam uit en ik trainde met een grote en gezellige groep DSM-ers in Sweikhuizen op woensdag en door het Zuid-Limburgse landschap telkens op zaterdag vanuit Hulsberg. Het was een fantastische belevenis, die eerste Cross in 1988 met veel media aandacht en vooral veel plezier en een puike prestatie.

Eind 1989 was de nierfunctie van onze dochter Suzanne zo ver achteruit gegaan, dat ze aan de dialyse moest. We kozen ervoor, om dit via buikspoeling te doen, hetgeen betekende, dat we vier keer per dag thuis moesten dialyseren, hetgeen uiteraard een zware belasting was voor het gehele gezin. Ook moest de dialyse-ruimte aangepast worden en ook ander aanpassingen in het huis waren noodzakelijk.

Suzanne volgde zoveel als mogelijk het reguliere onderwijs en trachtte ook aan alle evenementen mee te doen. In juni 1990 ging ze op schoolreis en na afloop werden we thuis gebeld door de nefroloog van het Radboudziekenhuis in Nijmegen. Er was namelijk een nier beschikbaar voor haar en we gingen hals over kop richting Nijmegen voor haar transplantatie. De eerste transplantatie was een feit op 29 juni 1990 en ofschoon in het begin alles voorspoedig verliep, ondanks een eerste afstoting, ging het na enkele weken toch goed mis. Een tweede afstoting volgde en de bloeddruk bleef erg hoog. Na een nierpunctie werd geconstateerd, dat er in de transplantaatnier een chronisch afstoting zat, die er uiteindelijk toe zou leiden, dat haar nieuwe nier het op een gegeven moment niet meer zou functioneren. Na een verblijf van 26 weken in het Radboudziekenhuis in Nijmegen met tussenpozen, waarin op een gegeven moment haar eigen niertjes eruit gehaald werden, kwam de rust bij ons gezin weer enigszins terug en konden we toch genieten van onze kleine meid en we kregen weer tijd voor andere dingen.

Ik pakte de draad van het hardlopen weer op en liep in 1991 weer een marathon in Eindhoven. Ook liep ik weer diverse keren de Cross du Mont Blanc met het DSM team en daarnaast zocht ik steeds meer de wedstrijden door de natuur op, zoals de 4 Cimes de Battice, de Winterlauf in Aken en de Wijnbergloop in Maastricht. Ik liep diverse marathons en in 1999 liep ik mijn eerste Jungfrau Marathon in Interlaken in Zwitserland, nadat ik in april van dat jaar ook nog de Marathon van Rotterdam had gelopen. In 2000 liep ik zelfs vier marathons, de Midwintermarathon in Apeldoorn, de Marathon van Rotterdam, de Jungfrau Marathon en de New York City Marathon. In 2001 liep ik twee marathons in een maand, de Jungfrau Marathon in de vrieskou en de Marathon van Berlijn en in 2003 liep ik naast de Jungfrau Marathon ook nog eens de Sierre-Zinal, een wedstrijd over 33 km. in Zwitserland.

Mijn grootste prestatie vond echter in 2005 plaats. In de volgende paragraaf komt deze prestatie uitvoerig aan bod.

Begin 2004 werd het steeds duidelijker, dat de nierfunctie steeds verder achteruitging en dat er actie nodig was, om haar situatie niet helmaal ondraaglijk te maken. Ze had ook een relatie met Bas en het is geen prettig vooruitzicht voor zo’n jong stel, dat iemand aan de dialyse zou moeten, week in week uit drie keer per week en hoe lang, dat blijft altijd een groot vraagteken en is afhankelijk van het aantal organen, dat gedoneerd wordt via Eurotransplant. Ik had ook een Codacil, maar zolang je in leven bent zul je niet je organen afstaan aan iemand anders, omdat je deze zelf nodig hebt. De meeste organen zijn namenelijk van levensbelang, alleen een nier kun je afstaan, want daar hebben de meeste mensen er twee van.

Tijdens de Levende Kerststal in ons dorp zat Suzanne en ik ook in de organisatie. Ze had erg weinig fysieke inspanningen hoeven leveren, omdat de hele organisatie wist, dat het niet goed ging met haar gezondheid. Op het einde van dit evenement stortte ze helemaal in elkaar en was ze compleet uitgeput. Het was ook het moment, dat ik wist, dat ik in actie moest komen, om haar toekomst draaglijk te maken. Het was voor mij het moment, dat ik besloot mijn dochter een nier af te staan, waardoor ze verschoond zou worden van een verschrikkelijke periode van dialyse, onzekerheid en ziek zijn.

Ik was al geruime tijd aktief geweest bij de Nierpatiënten Vereniging Nederland en had daar ook al veel informatie ingewonnen over het fenomeen familietransplantatie, een situatie binnen een gezin, waarin een gezond iemand uit dat gezin bij leven een nier afstaat aan een nierpatiënt. Het waren niet allemaal succesverhalen en ik wist, dat ik geen garanties kreeg voor mijn dochter, maar ook niet voor mij. Desondanks had ik mijn oordeel geveld en had ik ook al besloten, om haar een van mijn nieren te doneren.

Na de jaarwisseling ging ik naar het Academisch Ziekenhuis in Maastricht naar de nefroloog en ik gaf aan, dat ik een nier wilde doneren aan Suzanne. Ik werd in contact gebracht met de coördinator in deze, die me nog eens alles wilde uitleggen, maar ik gaf aan, dat ik die beslissing al had genomen en dat ik voldoende op de hoogte was van de mogelijke gevolgen van een donatie. Gelijk werd een heel traject in gang gezet, wat er toe leidde, dat ik op woensdag 29 juni 2005 mijn nier gaf aan mijn dochter.

Na de operatie mocht ik nog een paar dagen in het ziekenhuis verblijven. Het eerste weerzien met mijn dochter na de operatie was voor ons een zeer emotioneel moment, dat ik nooit meer zal vergeten. Op de maandag na de operatie mocht ik naar huis en begon in feite mijn revalidatie. Ik ging meteen de frisse lucht op en wilde samen met Bono, onze hond een korte wandeling maken. Het waren misschien driehonderd meter samen met Annelies, mijn vrouw en Bono, maar het was voor mij een fantastisch moment. Drie weken na de operatie trok ik voor het eerst mijn loopschoenen weer aan en begon ik aan mijn looptraining. De eerste training was drie kilometer lang en ook dit gaf een fantastisch gevoel. Ik wist, dat ik weer helemaal op mijn oude niveau zou terugkeren.

Suzanne had uiteraard toch wat langer nodig, om te herstellen. Ze verbleef een paar weken langer in het ziekenhuis, maar mocht uiteindelijk met erg weinig medicatie naar huis. Samen gingen we de eerste periode op controle in het ziekenhuis en ik zag haar langzaam aan weer stralen. Ik wist, dat ik hierdoor haar relatie met Bas duidelijk meer perspectief had gegeven en ik hoopte, dat ze inderdaad nog heel lang zou gaan genieten van haar nieuwe nier.

Voor mij stond op dat moment vast, dat ik een topprestatie had geleverd, die ik nooit meer zou kunnen evenaren in mijn leven, het was namelijk mijn allergrootste prestatie en daar ben ik tot op de dag van vandaag nog supertrots op en dat zal ook altijd zo blijven.

Het herstel van Suzanne verliep voorspoedig en vrij snel kon ze zich weer gaan richten op de toekomst. De relatie tussen Bas en Suzanne werd steeds hechter en op 24 augustus 2007 gingen ze trouwen. Ze bleven in Nieuwstadt wonen en zochten vrij snel een groter onderkomen.

Suzanne raakte zwanger en op 13 augustus 2009 werd Bram geboren. De geboorte gaf maar weer eens aan, wat een transplantatie in positieve zin teweeg kan brengen in een jong gezin. Daarnaast was het voor mij ook een heel bijzonder moment met een bijzonder emotionele waarde.

Op 13 april 2011 werd hun gezin compleet, toen Rick werd geboren. Samen konden ze een verdere invulling geven aan hun toekomst, waaraan zij dankzij een transplantatie konden gaan bouwen als gezin.

Sprookjes bestaan niet zegt men wel eens en dat klopt ook. In 2018 ging het mis met de nier met als gevolg, dat ze terug moest naar af, oftewel terug naar een periode met dialyse.

Ikzelf herstelde vrij snel en wilde eigenlijk weer in hetzelfde jaar een marathon gaan lopen. De transplantatie had echter toch een grote impact op het lichaam gehad en al vrij snel kwam ik erachter, dat het niet echt verstandig was, om een marathon te gaan lopen en dit streven stelde ik daarom maar een jaartje uit. Wel liep ik steeds beter en ik wilde perse een prestatie neerzetten in het jaar van de transplantatie. Dat deed ik 13 november, de maand waarin ik de bijzonder zware 4 Cimes de Battice liep, een wedstrijd over 33 kilometer door het land van Hervé. Vooral de laatste 5 kilometer waren bijzonder zwaar, maar ik was trots, dat ik de finish had gehaald. Het was een overwinning op mezelf en het gaf aan, dat je ook na zo’n zware ingreep tot nog veel dingen in staat was.

Op 9 september 2006 liep ik weer mijn eerste marathon en wel de Jungfrau Marathon in Interlaken in Zwitserland. De aankomst op Kleiner Scheidegg gaf een extra dimensie aan mijn prestatie, die ik had geleverd en samen met Annelies vierde ik deze overwinning op mijzelf. Ik was weer volledig hersteld van de operatie, die ik een jaar eerder had ondergaan.

Maar ik wilde meer en in 2007 liep ik twee bergmarathons, de Zermatt marathon en wederom de Jungfrau Marathon in Interlaken. Beiden waren erg zwaar door de hoge temperatuur, maar het gaf een enorme voldoening na afloop.

In 2008 wilde ik deelnemen aan de Mountain Marathon Cup, een competitie over 3 bergmarathons, de Alpin Marathon in Liechtenstein, de Zermatt Marathon en de Jungfrau Marathon, drie verschrikkelijk zware marathons met in totaal 6000 meter klimwerk. Alle drie de marathons werden succesvol voltooid en in ik kreeg als enige Nederlander in mijn leeftijdsklasse het T-shirt en de oorkonde van de Mountain Marathon Cup. Ik was namelijk de enige Nederlandse deelnemer.

Deze oorkonde betekent erg veel voor mij. Het is voor mij een bekroning en beloning voor het doorzettingsvermogen in al die jaren, dat ik met mijn gezonde lichaam heb mogen genieten van de prachtige natuur. Elke keer weer geniet ik met volle teugen van alle mooie dingen om mij heen en de sportieve prerstaties, die ik heb geleverd in al die jaren en dat alles met een gezond lichaam.

Samen met Annelies, mijn vrouw, heb ik vele wedstrijden beleefd, zij als supporter en ik als loper. Beiden hebben we mede daardoor de afgelopen jaren volop genoten van alles, wat onder andere tijdens deze presentatie de revue is gepasseerd en nog veel, veel meer. Ik hoop, dat ik ook de komende jaren nog heel lang met haar en al mijn dierbaren om mij heen kan genieten van al het mooie, dat dit leven te bieden heeft.

Daarna hoop ik het geluk aan enkele anderen door te geven, op de manier zoals ik dat reeds een keer eerder aan mijn dochter heb gegeven. Ook jij kunt deze prestatie leveren, door jouw naam op te laten nemen in het donorregister. In feite gebeurt dit automatisch. Ik hoop in ieder geval, dat je er over na zult denken en dan een beslissing neemt. Het kan ja of nee zijn. Misschien zul je dan na je overlijden enkele mensen gelukkig kunnen maken, zoals ik mijn dochter en haar gezin gelukkig heb gemaakt.