Eind juni vond de familietransplantatie plaats, waarbij ik Suzanne een nier had afgestaan. De hele operatie was voorspoedig verlopen en ik kon binnen twee weken weer met hardlopen beginnen. Ik begon met een afstand van 3 kilometer en breidde dit vrij snel uit naar een lange duurloop. Het was jammer genoeg te laat, om deel te nemen aan de Jungfrau marathon, maar ik wilde dit jaar toch nog een uitdaging aangaan. Terwijl ik mijn startbewijs van de Jungfrau op het laatste moment had overgedragen aan een Zuid-Afrikaan, besloot ik in te schrijven op een andere zware wedstrijd, later in het jaar in Battice. Annelies vond het na zo'n hectische periode erg spannend en wilde mij perse vergezellen naar deze wedstrijd. Zij vroeg zich namelijk af, of ik in die periode na de operatie wel voldoende hersteld was.

Ik besloot achter in de groep te starten en liep een hele tijd samen met Oda van Oppen en Peter Bakker. Na enkele kilometers vond ik het tempo wat aan de lage kant en besloot mijn eigen tempo te gaan volgen. Het ging in feite erg goed, tot aan de 3e Cimes, de beklimming van Mauhin op 22 kilometer na de start. Ik voelde bij elke kilometer de kracht verder uit de benen verdwijnen en wist voor mezelf, dat de laatste 11 kilometer een zwaar traject voor mij zou worden. Bergafwaarts ging het nog in een redelijk tempo, maar zodra ik weer een kleine helling moest trachten te overwinnen ging ik aan de wandel. Het werd een hele lijdensweg en in Sauveniere bij de drankpost gingen Oda en Peter aan mij voorbij. Ze zagen, dat ik al mijn kruit had verschoten en verlangde naar de finish.

Rustig dronk ik de sportdrank op en trachtte mijn benen weer in beweging te zetten. Ik moest nog de vierde Cimes van Chapelle di Transpineu overwinnen en daarna tot slot de Mur du Bouwhmont, waar boven aan de top de finish lag. Moeizaam liep ik kilometer voor kilometer en ik wist, dat deze wedstrijd voor mij een persoonlijke topprestatie zou zijn. Ik bereikte de finish in 3:14:41, helemaal leeg, volledig bij kennis en genietend van deze overwinning op mezelf.

Oda en Peter waren 10 minuten op mij uitgelopen in een constant tempo, dat ik in ieder geval niet kon volgen, zeker niet tijdens de laatste 6 kilometer. Met een 740e plaats van de 990 deelnemers was ik uiteraard tevreden en het betekende voor mij een nieuwe periode van veel loopplezier.

Na een heerlijke douche in de sporthal, liep ik samen met Annelies naar de auto. Buiten de sporthal kreeg ik een scheut in mijn nek, veroorzaakt door de koude wind buiten rond de sporthal. De pijn hield mij de hele nacht wakker en zorgde ervoor, dat ik de dag erna geen enkele beweging met mijn hoofd kon maken zonder dat een pijnscheut door mijn hele lichaam vloog.