Een jaar na de familietransplantatie liep ik mijn eerste marathon weer. Ik had me voorbereid op mijn zevende Jungfrau Marathon in Interlaken. Daarvoor had ik diverse donderdagen doorgebracht in het bosgebied rond Sweikhuizen. Alleen maar klimmen en uiteraard ook dalen met als enige doel, het volbrengen van deze zware bergmarathon. Ook dit jaar waren Annelies en ik weer te gast in hotel Christina bij de familie Müller in het plaatsje Wilderswil. Op vrijdag volop genieten van de rust, die ik toch wel nodig had ter voorbereiding op de 42,2 kilometer lange tocht naar Der Kleine Scheidegg.

Op vrijdag had ik nog even mijn benen laten wennen aan de omgeving en ik liep het gebruikelijke rondje vanaf het hotel naar Gsteigweiler met een hoogteverschil van ongeveer 60 meter en vervolgens weer terug richting Wilderswil. Langs de watermolen en zo via hotel Bären weer terug naar het hotel bij het station. Nadat ik het rugnummer had afgehaald in Interlaken, gingen we nog lekker eten en wat drinken en daarna stond alles in het teken van de rust.

Op zaterdag werd ik in alle vroegte wakker, want rond de klok van kwart voor negen werd het startschot gegeven in Interlaken voor de 14e editie van de Jungfrau Marathon. Het was stralend weer, maar zeker niet te warm, ideaal om de strijd aan te gaan tegen de 1900 te overbruggen hoogtemeters. De toeschouwers waren weer in grote getale op komen dagen en moedigden iedereen aan, als het even kon met naam en toenaam. In Wilderwsil stond Annelies mij weer op te wachten. Na enkele flinke aanmoedigingen snelde ze naar het station, om de trein te nemen naar Lauterbrunnen.

Onderweg genoot ze volop van de sliert lopers, die parallel aan de spoorlijn ook hun weg vervolgden richting Lauterbrunnen. Voor mij waren de tussentijden niet belangrijk en ik keek dan ook nauwelijks naar mijn horloge.

In Lauterbrunnen stond Annelies weer langs de kant en ze vroeg aan mij, hoe ik me voelde. Ik genoot van elke meter, die ik liep en was blij, dat ik weer aan een dergelijke zware wedstrijd kon meedoen. Vanuit Lauterbrunnen ging het richting Wengen, volgens mij het zwaarste stuk van het parcours. Veel wandelaars ging ik licht dribbelend voorbij en in Wengen genoot ik van een schitterende miniatuur spoorbaan in de tuin van een bewoner. In het centrum werden alle lopers weer voorzien van nieuwe energie middels oorverdovende aanmoedigingen.

Het laatste gedeelte ging beginnen en na Wengeralp liep ik geruime tijd samen met een Nederlander, die hetzelfde tempo hanteerde dan ik. Vanaf het kilometer 38 begon ik extra krachten te voelen in mijn benen en liep weg bij mijn loopmaatje. Tientallen lopers ging ik nog voorbij en in de  afdaling naar de finish toe schoten de tranen in mijn ogen.

Voor mijn gevoel was het de grootste sportieve prestatie, die ik ook geleverd had en ook Annelies was het daar mee eens. Samen genoten we van deze prestatie en de prestatie, die ik iets langer dan een jaar eerder geleverd had. Dat was de allergrootste prestatie, die ik ooit zou leveren. Ook over de eindtijd van 4:55:06 was ik tevreden, goed voor een 109e plaats in mijn categorie.