Samen met Lou Cleophas reed ik in alle vroegte naar Battice voor de mooiste herfstwedstrijd, die ik mij kon voorstellen. Ik had Lou kunnen overhalen deel te nemen aan deze wedstrijd en hij had zich ook goed voorbereid op de vele beklimmingen. Voor de wedstrijd liepen we nog even in en daarna liepen we in gezelschap van de plaatselijke harmonie richting start.

Rond 11:00 uur werden we weggeschoten, de eerste helling af. Evenals het jaar ervoor ging het niet echt soepel. Na de Jungfrau Marathon had ik niet echt veel extra getraind en dat was eigenlijk toch wel nodig voor zo’n wedstrijd. Ik liep telkens in de buurt van Lou, maar op een gegeven ogenblik moest hij mij laten gaan.

In tegenstelling tot het jaar ervoor, kon ik continue blijven hardlopen, ofschoon het na 22 kilometer niet meer zo flitsend ging. Ik kwam ongeveer drie minuten sneller over de finish als het jaar daarvoor en daar was ik erg blij mee. Ik finishte namelijk in een tijd van 3:11:47, goed voor een 109e plaats bij de 50+.

Tevreden wachtte ik op Lou, die drie minuten na mij de finishlijn passeerde. Ook voor hem was het een geweldige ervaring. Wel was het jammer, dat Lou de periode na deze wedstrijd lange tijd geblesseerd was. Dit kwam voornamelijk doordat hij waarschijnlijk te veel rust had genomen in de periode na deze wedstrijd, waarin hij toch pijnlijke spieren had overgehouden, waarvan hij dacht, dat het een blessure was, maar volgens de therapeut was het een kwestie van te resoluut stoppen met bewegen. Voor hem leerzaam, maar het zou in ieder geval voorlopig ook zijn laatste 4 Cimes zijn.