Ik wist van tevoren, dat het een moeilijke missie zou worden, omdat ik nog niet veel lange duurlopen volbracht had en ik ook nog niet zo vaak de heuvels van Sweikhuizen had beklommen. Desondanks had ik toch ingeschreven voor deze loodzware marathon in Wallis in Zwitserland.

Oda van Oppen en Peter Bakker uit Sweikhuizen hadden ook ingeschreven en we ontmoetten elkaar in Zermatt op vrijdag. Samen zouden we op zaterdag met de trein naar St. Niklaus afreizen, waar de start zou plaatsvinden. Het bleek echter, dat we een trein te laat hadden genomen, waardoor we nooit meer op tijd in St. Niklaus zouden aankomen voor de start van de wedstrijd. We hadden ook geen geld meegenomen, waardoor we een beetje radeloos in Täsch stonden te kijken. Gelukkig was er ook nog een Duitse loper, die eveneens te laat een trein vanuit Zermatt had genomen en die toevallig wel geld bij zich, omdat hij na afloop van de wedstrijd gelijk terug ging in die Heimat. Hij was zo vriendelijk de taxikosten voor zijn rekening te nemen in de hoop, dat wij hem ons gedeelte zouden overmaken. We waren met de taxi ruim op tijd aan de start. De bagage werd afgegeven en de weergoden waren ons goed gezind. Het was prachtig weer en na de elite-lopers en de estafette-lopers werden de overige lopers om exact 8:57 uur weggeschoten.

Vanaf de start liepen we een paar honderd meter bergafwaarts, waarna we links afsloegen richting centrum. Door een smal straatje langs authentieke Zwitserse chalets liepen we bergop en zonder onderbreking zou deze beklimming exact 30 kilometer voortduren. Over schitterende looppaden richting Täsch en vervolgens nog meer de natuur in richting Zermatt. De stijging was nog gering met af en toe een kleine uitschieter en voor we het wisten zagen we het station van Zermatt.

Bij het station lag het halve marathon punt en daar wisselden de estafette-lopers in een apart daarvoor ingericht vak. Voor ons bleef alles bij hetzelfde. We mochten doorrennen door de Bahnhof Strasse, waar vele toeristen verbaasd stonden te kijken naar de lopers. Daarnaast werden we aangemoedigd door vele toeschouwers. Ook muzikaal werden we weer een beetje opgepept. We maakten een lus door het dorp en belandden op het 24 kilometerpunt, waar het stijgingspercentage begon op te lopen.

Het was echter niet zo stijl als het parcours van de Jungfrau Marathon tussen Lauterbrunnen en Wengen, maar het was net zo zwaar, omdat je vanaf de start al omhoog aan het klauteren was. De natuur om me heen werd steeds mooier en zeker de constante blik op de Matterhorn verzachtte de pijn in de benen.

Eindelijk mochten we na 30 kilometer even bijkomen, waarna we warempel ook nog te maken kregen met een kleine afdaling richting Riffelalp.

Op 39 kilometer wedstrijd begon de echte strijd "op leven en dood". Gelijk ging het stijgingspercentage boven de 15% en het ergste was, dat je exact kon zien, wat er de komende 2 kilometer van je verwacht werd. De hele sliert lopers voor je zag je zwoegen langs een spoorweg, waar een tandradbaan alle krachten moest verzamelen, om de strijd tegen de Riffelberg te kunnen overwinnen.

Wij lopers moesten het doen met een paar sportschoenen over een spoorbedding. Boven aangekomen werd ik aangemoedigd door mijn vrouw en het enige, dat ik kon uitbrengen was: "Ik ben kapot". De enige blik in mijn ogen stond niet op oneindig, maar op het flesje water, dat Annelies in haar hand had. Het water smaakte naar een heerlijk glas gerstenat op een zomers terras en ik dronk het in een teug leeg. Daarna was mijn blik alleen gericht op het 42 kilometerpunt.

Ik vroeg me af, of ik dat punt gemist had, want het werd steeds moeilijker om vooruit te komen. Nog een keer zag ik het parcours naar boven vervolgen. Het was een beklimming van ongeveer honderd meter en niet eens zo stijl. Na een heel diepe zucht begon ik aan het laatste obstakel, waarna ik op de top het finishdoek en het 42 kilometerpunt zag. Achter mij hoorde ik Oda roepen, maar ik had alleen oog voor de finish. Ik perste mijn laatste krachten in de afdaling uit mijn lichaam en liep zelfs nog enkele lopers voorbij.

Nadat Annelies mij had gefeliciteerd met deze knappe prestatie, hing ik ongeveer tien minuten lang tegen een dranghek aan zonder enig commentaar te geven. Daarna liep ik met een beker alcoholvrij bier naar het dichtsbijzijnde gras, waar ik nog eens tien minuten neerstreek om bij te komen van de vermoeienissen.

Ik was tevreden, zelfs met de eindtijd van 5:33:04, goed voor een 71e plaats in mijn categorie. Meteen na een heerlijke douche was ik vastbesloten, om deze wedstrijd nog een keer te lopen. Wetende, dat ik absoluut meer voorbereiding nodig zou hebben. Peter Bakker eindigde voor mij in 5:17, terwijl Oda eindigde in dezelfde minuut als ik.

Tevreden konden we 's avonds nog eens alles evalueren en op zondag na de eerste regendruppels keerden Annelies en ik via de Grimselpas en Interlaken terug naar Nieuwstadt.