Op donderdag 6 september vertrokken we in de regen richting Zwitserland. Zonder al te veel oponthoud bereikten we de grens met Zwitserland. Nadat we de grens gepasseerd waren, begon de zon te schijnen. Het begin van een schitterend weekend lag voor ons. Bij hotel Christina in Wilderswil, waar we ook dit jaar weer geboekt hadden, werden we verwelkomt door de heer en mevrouw Müller en de rest van het aanwezige personeel.

Na een korte en vooral ontspannen loop door Wilderswil gingen we naar Interlaken, om aldaar weer in het Casino het startnummer op te halen. De expo werd druk bezocht en de lopers en supporters werden getrakteerd op diverse sportief getinte kramen. Na het bezoek aan het Casino namen we de lunch op een terras. Daarna stond de rest van de dag in het teken van rust en voorbereiding op de marathon op zaterdag.

Ook op zaterdagochtend scheen de zon al op de Jungfrau-top, die we vanuit onze hotelkamer zagen schitteren. Het was niet warm, ideaal om te lopen. Nadat het startpistool door een parachutist bij de start was afgeleverd, klonk korte tijd later exact om 9:00 uur plaatselijke tijd het startschot. Na een plaatselijke ronde keerden we nog even terug bij de start, waarna we richting Böningen werden gedirigeerd. Overal werden we volop getrakteerd door veel publiek, muziek en koebellen.

In Wilderswil stond Annelies mij aan te moedigen en evenals voorgaande jaren had ze ook dit jaar medesupporters getroffen. Dit keer waren het dames uit Assen, die vervolgens in de trein stapten richting Lauterbrunnen, de volgende doorkomst voor de lopers. In de tussentijd probeerde ik in een redelijk tempo en met zo weinig mogelijk inspanning Lauterbrunnen te bereiken.

De weg door het bos en langs het water voelde erg fris aan, maar dat was niet echt nadelig voor de lopers. Ook dit jaar was Lauterbrunnen weer een heksenketel voor de lopers. Dit was het laatste moment, waarop men hen kon aanmoedigen voor een klim naar Wengen. Een bospad in de schaduw van de bomen, waarbij de stijging veelal boven de 20% uitkwam.

De weg naar Wengen was zwaar en lang, maar de route bleef afwisselend, met hier en daar een prachtig uitzicht over het dal. Op het moment, dat de klim begon, werden de afstanden niet per kilometer maar per 250 meter aangegeven, hetgeen een indruk geeft van de zwaarte van dit gedeelte van het parcours.

Ook in Wengen waren de supporters en muzikanten massaal toegestroomd en schreeuwden de lopers door het dorp heen, op naar de Wengeralp en vervolgens naar Wixi, waar we voorbij de verzorgingspost mochten beginnen aan de laatste beklimming over ongeveer 3 kilometer richting Eigergletsjer.

Het was de moeite waard, om deze zware beproeving te doorstaan, want boven op de top keek je uit op de Eiger, Mönch en Jungfrau en werd je tevens verwelkomt door de doedelzakspeler. Na het passeren van deze muzikant mochten wij ons gaan opmaken voor het warm onthaal bij de finish. Nog een keer licht omhoog tussen een rotspartij door, waar je werd geholpen door diverse vrijwilligers, om te voorkomen, je nog een smak zou maken.

Meteen nadat de laatste helper mijn hand losliet begon ik te sprinten richting finish. Alle kracht, die er nog inzat perste ik uit mijn lichaam en passeerde nog diverse lopers. Driehonderd meter voor de finish sloeg het noodlot toe. Toeristen, die de Junfraujoch hadden bezocht kwamen met de trein naar beneden. We werden door vrijwilligers tegengehouden, om te voorkomen, dat er ongelukken zouden gebeuren. Na meer dan een minuut wachten voor dit ijzerwerk, zette ik nog een keer aan voor de laatste 300 meter. Ik eindigde in exact 5:01:00 uur en haalde daarmee een 159e plaats in mijn categorie.

Bij de finish stond Annelies mij trouw op te wachten en ik was blij weer gezond en wel richting douche te mogen lopen. Annelies haalde mijn tas met droge sportkleren en na een heerlijke douche dronken we samen boven op de Kleiner Scheidegg een heerlijke halve liter bruin bier. Voldaan stapten we in de overvolle trein naar beneden, terug naar het hotel, waar het gehele bedienend personeel en de familie Müller mij feliciteerde.

Nadat ik was uitgerust gingen we naar Interlaken voor het afhalen van het diploma. In de tent op de Höhenmatte in Interlaken waren ze volop bezig met de prijsuitreiking. Na het in ontvangst nemen van het diploma bezochten we nog de tuin van het Casino en dat was een mooi beeld met videobeelden, geprojecteerd op de ramen van het Casino.

De zondag gebruikten we nog, om de omgeving te verkennen. Zo bezochten we kaasboerderij in Habkern, boven op een alp ongeveer 15 kilometer van Interlaken vandaan. De laatste 500 meter moesten te voet worden afgelegd over een steil pad naar beneden, dat vervolgens ook weer naar boven moest worden beklommen en dat alles voor 2 kilo Zwitserse kaas.