Voor de tweede wedstrijd in het kader van de Mountain Marathon Cup reisden Annelies en ik af naar een van de mooiste streken van Zwitserland. Om wat reistijd te sparen, lieten wij ons een klein stukje per trein vervoeren. Van Kandersteg naar Goppenstein, vanuit het Berner Oberland naar Wallis, dwars door de bergen en achterop een wagon van de Lötschberg Autoverlad Expres. Een tocht van 15 minuten spaart de reiziger minstens een uur reistijd en dat is mooi meegenomen ook na zo'n lange reis en een belevenis op zich.

Na een regenachtige tocht kwamen we rond half zeven aan in St. Niklaus, de startplaats van de marathon en de plaats, waar ook het startnummer kon worden afgehaald. Nadat ik het startbewijs in de enveloppe in ontvangst had genomen, vervolgden we de weg naar Täsch, waar onze auto een paar dagen gestald werd in een gigantische overdekte parkeerplaats. Richting Zermatt ging het met de trein, omdat er in Zermatt geen auto's mochten rijden, met uitzondering van werkverkeer. Rond een uur of half acht kwamen we in het hotel aan, waar we weer gastvrij ontvangen werden.

Na een goeie nachtrust en een opperbest ontbijt besloten we de hoogte op te gaan zoeken. Met de trein lieten wij ons naar grote hoogten brengen, eerst langs de finishplaats van de marathon op de Riffelberg en vervolgens nog een stapje hoger naar de Gornergrath op 3089 meter hoogte. De ideale plek om de rust te vinden voordat je een dergelijke marathon gaat lopen, ijle lucht door de hoogte en het prachtige uitzicht over de vele 4000+ toppen in de omgeving. Hierbij sprong de Matterhorn uiteraard boven alles uit. Deze berg is niet alleen qua hoogte, maar ook qua vorm een schouwspel der natuur. Boven op de Gornergrath op 3089 meter hoogte kon je volop genieten van de prachtige omgeving.

Na een rustige dag op de Gornergrath gingen we weer per trein terug richting Zermatt. In de coupé zat de St. Bernhardshond, die de hele dag als fotomodel zijn werk had gedaan met op de achtergrond de Matterhorn. In Zermatt zochten we een restaurant op, waar ik de koolhydraten kon aanvullen voor de tweede bergmarathon in korte tijd. Hierna wandelden we nog wat door het dorp, waarna we op tijd het bed opzochten, om de dag erna uitgerust aan de zware marathon te kunnen beginnen.

Zaterdagochtend liep om 6:30 uur de wekker af. Met veel tegenzin werkte ik het nodige voedsel naar binnen en rond half acht liepen Annelies en ik naar het station. Om tien voor acht vertrok de trein richting startplaats, St. Niklaus. De trein bleek onderweg overvol te zitten en na het station Randa bleek de trein toch te veel lopers te bevatten. De trein moest even een paar honderd meter terug rijden, enkele lopers uit laten stappen op het perron van Randa en vervolgens weer verder richting St. Niklaus.

Voor de start steeg de temperatuur al snel boven de 15 graden en de lopers werden gewaarschuwd. De organisatie drong er op aan, om vooral veel te drinken onderweg. Nadat de toppers om 9:25 waren vertrokken en tien minuten later de estafette-teams, mochten wij twee minuten na hun vertrekken. We mochten nog even genieten van 200 meter afdaling, waarna het gelijk bergopwaarts ging tot aan het twintig kilometerpunt vlak voor Zermatt. Daar mochten we even een kilometer bijkomen en ik dook gelijk onder de vier minuten over deze kilometer op weg naar het halve marathonpunt.

De lus door Zermatt was een beetje afwisselend en vanaf de 24e kilometer ging het alleen nog maar omhoog. Net zoals bij de Jungfrau Marathon was dit het zwaarste stuk, de weg naar Sunnegga. Ik trachtte zo lang mogelijk te blijven dribbelen, maar uiteindelijk moest ik net zoals alle anderen toch van tijd tot tijd aan de wandel. Een korte afdaling volgde, waarna gelijk het steilste stuk beklommen moest worden. Alles deed pijn, de enige verzachting kwam van het schitterende landschap en in de verte, de Matterhorn.

Na deze verschrikkelijke beproeving mochten we gaan dalen richting Riffelalp, een schitterende plek met restaurant, speelwei en een adembenemend uitzicht tot in Zermatt. Voorbij het restaurant ging het gelijk links naar boven en daar begon de laatste beproeving van deze dag, de beklimming naar de Riffelberg. Het parcours liep langs de spoorlijn over keien en aan het eind van de helling een houten ondergrond, omdat daar geen weg meer was. Dit traject stond garant voor een overdosis aan verzuring van de spieren. Op het moment, dat we doedelzakmuziek hoorden, wisten we, dat de finish nabij was.

Nog een kilometer en mijn tweede missie was volbracht. De eindtijd van 5:19:55, die ik neerzette was goed voor een 414e plek in de algemene rangschikking en een 60e in mijn eigen leeftijds-categorie. Na een heerlijke douche kwam ik weer terug op aarde en kon ik nog volop genieten van de zomerzon op het terras van de Riffelberg onder het genot van een heerlijke halve liter.

Gaandeweg de avond kwam de bewolking en de wind opzetten en van tijd tot tijd kwam er een spat regen uit de lucht vallen. Aangezien de vooruitzichten voor de zondag niet geweldig waren, besloten we niet te wachten op de maandag voor de terugreis, maar gelijk al op zondag in de auto te stappen richting Nederland. Gedurende de reis werden we lange tijd achtervolgd door een dreigend wolkendek vanuit de Alpen.