Op donderdag 9 september reisden Annelies en ik weer af naar Wilderswil bij de familie Balmer voor de elfde Jungfrau Marathon. Omdat wij reeds om 5:15 uur vertrokken waren vanuit Nieuwstadt, kwamen we rond de middag reeds op onze plaats van bestemming aan. Zo hadden we nog een groot deel van de donderdag, om te genieten van deze mooie Alpen regio. We maakten kennis met een Duitse loper, die ook een studio had gehuurd bij Frau Balmer en we besloten samen een korte training te houden, waarbij kennismaking met de omgeving en de benen wat losschudden voorop stonden. Daarna een lekkere douche en vervolgens lekker eten met Annelies in hotel Heimat, vlakbij het huis van Frau Balmer.

Op vrijdag bezochten we Interlaken, waar een oude traditie in ere was hersteld. Het afhalen van het rugnummer vond namelijk weer plaats in het historisch Casino. Ik nam rugnummer 619 in ontvangst en kreeg ook nog een informatieboekje, waarin ik tot ontsteltenis las, dat Roman Käslin op 78-jarige leeftijd was overleden op 17 april van dit jaar. Iedereen, die ooit de Jungfrau Marathon heeft uitgelopen weet, dat Roman met zijn doedelzak met volle overgave iedere loper de laatste twee kilometers inblies boven op de Moräne, waardoor je ineens verlost was van alle pijn en ellende, die je de voorgaande 40 kilometer had moeten ondergaan. Dit bericht was ook voor mij een enorme domper, zeker omdat ik enkele jaren geleden nog een heel gesprek met hem had gevoerd over zijn beleving van zo’n marathon en zijn bijdrage daaraan en waarvoor ik hem destijds bedankte. Hij stond er niet alleen als symbool van Migros, een van de hoofdsponsor, maar zeker als steunpilaar voor elke loper, die de Jungfrau Marathon bijna had volbracht en op die manier nog extra gemotiveerd werd, om de laatste twee kilometers alles uit het lichaam te persen, wat er in zat. Roman, jij zult altijd in mijn gedachte blijven, zolang ik terugdenk aan de Jungfrau Marathon. De rest van de vrijdag bleven we in Interlaken en slenterden wat door de stad en keken naar de minirun en de pararace. Daarna gingen we op tijd terug naar Wilderswil, zodat ik voldoende rust zou krijgen ter voorbereiding op de marathon.

Op zaterdagochtend was het stralend weer, geen enkel wolkje aan de lucht, wel nog een beetje aan de frisse kant, maar ideaal weer voor de marathon. Samen met Albrecht, de Duitse loper, gingen we vanuit Wilderswil naar Interlaken, waar om negen uur exact het startschot klonk. Ik startte achterin het veld met als enige doel het uitlopen van deze marathon binnen de door de organisatie gestelde limiet. Het afgelopen jaar was voor mij te heftig geweest, om echt een goed tijd aan mijn palmares toe te voegen. Ik vertrok dan ook met kilometertijden tussen de 5,5 en 6 minuten en kon volop genieten van alles wat de marathon probeerde op te fleuren. In Wilderswil werd ik weer aangemoedigd dor Annelies en de vele andere toeschouwers en ik begon aan de eerste beklimming richting Gsteigweiler. Tot aan Zweilütschinen ging alles goed. Na 16 kilometer wedstrijd voelde ik mijn hamstring opspelen en wist, dat het onmogelijk zou worden de marathon uit te lopen. De Jungfrau Marathon begint eigenlijk pas vanaf 26 kilometer. Ik strompelde tot aan Lauterbrunnen, waar Annelies mij stond op te wachten en we liepen samen naar een verzorgingspost, waar ik mij officieel en met veel pijn in het hart afmeldde. Ik kreeg weliswaar een medaille aangereikt met de afbeelding van Roman Käslin erop, maar de teleurstelling was enorm. Samen gingen we naar de finish op de Kleiner Scheidegg, waar ik onder de douche sprong samen met de toppers, want die waren inmiddels ook al gefinisht. Daarna genoten we nog volop van de heerlijke zon en het lekker Weissbier. Even bijkomen van de teleurstelling, waarna we weer de trein namen richting Wilderswil. De hamstring bleef pijnlijk en al strompelend liep ik ‘s avonds samen met Annelies nog door het dorp, om middels een lekkere biefstuk bij te komen van een vermoeiende en vooral teleurstellende dag.

De zondag gebruikten we, om helemaal tot rust te komen. De ideale plek daarvoor was Grindelwald en aldaar konden we volop genieten van de heerlijke zon en de bijbehorende temperatuur. We slenterden door het dorp en kochten een kleinigheid voor onze kleinkinderen en volbrachten de rest van de middag op het terras, helemaal uit de wind en met uitzicht over het prachtig groene dal en de reusachtige bergen, waar je tegen op keek. Later op de middag begonnen wat wolkenvelden over te trekken, die strandden op de bergen en gingen we weer langzaam terug naar Wilderswil. We kochten eerst nog wat kaas in Saxeten en daarna nog lekker op het balkon zitten met een glas wijn en een stukje vers gekochte kaas.

Op maandag namen we afscheid van Frau Balmer en van de Duitse loper en zijn vrouw en we vetrokken om kwart voor tien richting Nieuwstadt terug, waar we rond kwart over vier aankwamen.