Op zondagochtend liep om half negen de wekker af. Door getreuzel van mijn kant vertrok ik pas rond kwart voor tien vanuit Nieuwstadt. Het verkeer zat gelukkig mee, alleen in Battice had ik te maken met een file. Veel lopers en ook mensen, die wilden kopen stonden in de rij. Uiteindelijk stond ik tijdig om kwart voor elf aan de start, waar nog een drietal mensen stonden, die ik kende van de atletiekbaan bij Unitas.

We werden vanaf de zaal Cercle St. Vincent bij de sporthal opgehaald en naar de start begeleid door muzikanten op een kar. Deze steelband leverde ons af bij de start. Even na elven klonk het startschot en voor mij was het van begin af aan proberen te finishen. De tijd interesseerde mij eigenlijk niet. Na de mislukte Jungfrau Marathon, waar ik met een hamstring blessure uitviel, wilde ik in Battice de finish bereiken. De eerste kilometers zat ik nog vol pasta en banaan en had daardoor een opgeblazen gevoel.

De afgelopen weken had ik niet echt intensief getraind, maar toch liep ik mijn eerste kilometers tussen de vijf en zes minuten. Het klimwerk viel tegen, maar in de afdaling kon ik de lopers, die me bergop passeerden, weer terug inhalen. Bij “Croix de Charneux”, de eerste Cimes ging het nog zonder problemen naar boven. Bij de tweede Cimes, “Fort d’Aubin” ging het wat lastiger. Deze klim was ook een stuk lastiger, maar het tempo bleef er ondanks alles goed inzitten.

Op 18 kilometer bevond zich het keerpunt, waarna je kon beginnen aan een stuk afdaling, niet continue, maar het ging toch redelijk bergafwaarts, totdat de derde Cimes, “Mauhin” opdook op 22 kilometer wedstrijd. Niet dat deze beklimming zo zwaar was, maar we hadden wel al wat kilometers klimmen en dalen achter de rug in de regen en met tamelijk veel wind. Het ging in ieder geval voor mij een stuk moeizamer en de kilometertijden liepen op naar de zeven minuten.

Na 26 kilometer wedstrijd ging bij mij de kaars zo langzamerhand uit en liepen de kilometertijden gestaag op. Vele lopers passeerden mij, maar dat boeide mij eigenlijk niet zo. Ik begon wel zowat elke spier te voelen en elke meter vals plat naar boven werd voor mij een beklimming. De laatste Cimes “Chapelle de Transpineux” was een ware martelgang voor mij, geplaagd door regen en wind. Op 31 kilometer kwamen we weer in Battice, althans aan het begin van de bebouwde kom, waar je de auto’s over de weg zag rijden, die van en naar Verviers reden, maar daar mochten we gelijk links afslaan en de weg vervolgen richting finish. Het liep bergaf en ik kon warempel nog een kilometertijd neerzetten van rond de zes minuten.

De laatste kilometer ging echter weer bergop. Gesterkt door de klanken van de muzikanten en de speaker ging het in een redelijk tempo naar boven. Ik was echter niet in staat, om nog iemand in te halen en kwam uitgeblust over de finish. De tijd werd geklokt en ik kreeg een zak water aangereikt, een blikje sportdrank en een pakje yoghurtdrank. Ik had moeite deze attributen, aangeboden door sponsoren, vast te houden. Maar ja, uit dankbaarheid aan de sponsoren, sleepte ik alles mee. Zij waren namelijk mede verantwoordelijk voor deze geweldige wedstrijd, waaraan je warempel geheel gratis mocht meedoen en waarbij je voortreffelijke verzorgd werd tijdens en na de wedstrijd. Ik liep nog naar de tent, waar heerlijk warme kruidenthee werd aangeboden, waardoor ik weer enigszins op temperatuur kwam, waarna ik mijn weg vervolgde naar de sporthal, waar mijn sporttas stond en waar ik wilde genieten van een heerlijk warme douche. Helaas was het water niet erg warm meer, maar je kon er toch naar behoren onder blijven staan.

Daarna liep ik naar mijn auto, die ongeveer een kilometer verderop stond. Ik belde naar huis, dat alles goed was verlopen en reed weer terug naar Nieuwstadt. Thuis kon ik nog heerlijk uitrusten van de vermoeienissen. Door alle ellende van het afgelopen jaar en het afbreken van de marathon in Interlaken, was ik toch tevreden over de geleverde prestatie, dit ondanks de teleurstellende eindtijd van 3:43:21.