Na een roerige periode begon ik weer zin te krijgen, om een wedstrijd te lopen. Door de koude wind was het niet echt aangenaam om te lopen en om er naar te kijken al zeker niet. Desondanks besloot ik op zaterdagavond om de dag erna deel te nemen aan de DIS Famililoop, een wedstrijd over 15 kilometer. Althans dat was de bedoeling. Na twee plaatselijke rondes zouden de lopers de Kolleberg ingestuurd worden, waarna de wedstrijd pas echt zou beginnen, maar op de een of andere manier liepen we maar een ronde door de stad en werden de lopers daarna de beruchte Kolleberg opgestuurd. Gevolg was, dat de afstand over het parcours slechts 13,750 kilometer bedroeg. Geen probleem, want ik denk, dat niemand zat te wachten op een extra rondje door de binnenstad.

Om tien uur klonk het startschot en werden we de Limbrichterstraat in gedirigeerd, waarna we voor de Brandstraat richting Temelplein liepen. Via de Rosmolenstraat en de Plakstraat kwamen we in de Putstraat, waar het richting St. Rosakapel bergopwaarts liep. Voor velen een moeizame missie, maar voor mij bekend terrein en ik liep dan ook niet te hard van stapel, omdat ik wist wat er nog zou komen.

Boven aan de Kolleberg liepen we links richting Duustergats, waar het bergafwaarts ging. Het liep nog niet erg lekker, maar ik kon mijn tempo toch wel redelijk vasthouden. Beneden aangekomen liepen we richting Hillesberg. Het was dan ook niet verwonderlijk, dat de Lahrstraat overging in Lahrstrasse.

Op dit gedeelte van het parcours, dat erg vlak was en waar je aan de ene kant de buurt Lahrhof zag en aan de andere kant de Kolleberg, was een drankpost geplaatst, waar de meeste lopers gebruik van maakten. Op dit stuk kwam ik ook Martijn van Helvert tegen, waarmee ik nog een praatje maakte tot aan Hillesberg. Vanaf dat moment werd er minder gesproken, omdat het weer bergopwaarts ging. Achter langs de bebouwing van Hillesberg moesten we weer trachten om boven aan de helling te komen. Daarna mochten we weer even genieten van een korte afdaling, maar meteen ging het weer omhoog, hetgeen voor velen toch te veel was. Ook voor Martijn was het te zwaar, want ik liep steeds verder van hem vandaan. Ook liep ik steeds gemakkelijker en ik kon het tempo nog enigszins opvoeren. Boven aan in Hillesberg bij de bushalte konden we even een paar kilometer recupereren, omdat het aldaar redelijk vlak was. Bij Doenrade liepen we weer het achterland van Wintraak in door de Sittardergats, een mooie holle weg, lekker door de natuur.

Uiteindelijk kwamen we boven in Wintraak aan, waarna we bergafwaarts liepen richting Huize Watersley. Daar barstte de hel pas echt los. We moesten namelijk via de Helweg naar boven om uiteindelijk weer bij de St. Rosakapel terecht te komen. De beklimming was voor velen een martelgang vanwege de steile beklimming en de energie, die bij de meesten niet meer in de benen zat. Ik kon tijdens die beklimming dan ook nog enkele lopers passeren.

Vanaf de St. Rosakapel zette ik de automatische piloot aan, want het was in feite alleen nog maar afdalen richting markt. Ik passeerde nog diverse lopers en kwam in een tijd van 1:15 uur over de finish. Ik was tevreden over het verloop van de wedstrijd ondanks een niet al te beste tijd en klassering, maar het was weer een begin. John Parren, een trainingsmaat uit vroegere tijden, stond  toen al zo’n 15 minuten op de markt uit te rusten. Ook Pierre Muijres van de STB was mij ongeveer een minuut voor gebleven, ongeveer hetzelfde verschil als destijds bij de Jungfrau Marathon in Zwitserland. Martijn van Helvert kwam vier minuten na mij over de finish en ook hij kon tevreden zijn over deze verkorte uitgave van de 15 Mooiste van Sittard.

Na een lekkere douche in de Petrusschool liep ik nog terug naar de markt, alwaar ik bij Sjtadt Zitterd onder het genot van een Weizen lekker weer kon nagenieten van mijn prestatie.

Met dank voor de mooie foto’s aan Jac Spijkers.