In oktober had ik mij voor deze wedstrijd aangemeld, omdat ik toe was aan een nieuwe uitdaging. Tot dat moment was de langste duurloop 16 kilometer geweest. Ook had ik een aantal weken niet kunnen trainen vanwege een polsbreuk, maar daarna begon ik weer wat frequenter te trainen, maar eigenlijk nog veel te weinig, om een lange wedstrijd te lopen. Desondanks betekende de aanmelding een stok achter de deur, zodat ik toch wat meer duurwerk zou gaan doen. Ook verlangde ik weer naar de gaccidenteerde wedstrijden, waarvan ik de laatste in 2011 had gelopen, althans voor wat betreft de langere afstand en in 2010 had ik voor de laatste keer deze 4 Cimes gelopen en ik wilde dit jaar mijn jubileum vieren, voor mezelf wel te verstaan.

Ik had de nacht ervoor slecht geslapen, maar voelde me ‘s ochtends toch redelijk uitgerust. Ik maakte mijn pasta klaar, die ik met heel veel moeite naar binnen werkte en buiten was het grauw en bijzonder regenachtig. Rond kwart over negen werd ik uitgezwaaid door Annelies en reed ik richting Battice. Ruim op tijd haalde ik mijn rugnummer 146 af en buiten ging het alsmaar harder regenen. Een normaal mens zou de handdoek in de ring hebben gegooid en weer terug naar huis gegaan zijn. Ik liep wat in, maar het leek meer op een cooling down, dan op inlopen, de regen kwam met bakken uit de lucht. De steelband, achter op een bestelauto met laadbak was geplaatst, reed op dit voertuig door de straten en de organisatie vertraagde de start met een kwartier. Later begrepen we, waarom deze beslissing werd genomen.

Even na elven werden we met de steelband begeleid naar de start en warempel, het was nagenoeg droog, maar we vroegen ons af, hoe lang dat zou duren. Om kwart over elven gingen de lopers van start, zonder dat ik eigenlijk een startschot of iets dergelijks had gehoord. Mijn app voor het registreren van de tijd, hardslag en afstand werkte niet en ik probeerde deze opnieuw in te stellen. In de afdaling van de muur van Battice lukte dit goed en de registratie ging weer volgens plan, echter na een kilometer begon de app spontaan aan te geven, dat ik de kilometer had volbracht en dat wilde ik niet en schakelde het geluid uit. Achteraf bleek, dat ik de registratie ook meteen had uitgeschakeld, dus geen tussentijden en geen hartslag.

Ik liep met de meute mee en deed dat in mijn eigen tempo, bleef redelijk in de groep hangen, dus maakte me verder geen zorgen. Na 6,5 kilometer bereikten we de eerste “Cime”, “à la croix de Charneux”. Bergop liepen diverse lopers mij voorbij, maar in de afdaling gebeurde zowat het omgekeerde, dus in feite ging het goed. Bij “à Mauhin” was weer een verzorgingspost en daar maakte ik uiteraard gebruik van. Daarna konden we even herstellen, doordat het parcours grotendeels bergafwaarts ging.

Nadat we op 13 kilometer het laagste punt hadden bereikt van de route, ging het langzaam aan weer omhoog op naar de 2e “Cime” van de dag, “au fort d'Aubin” op 17 kilometer wedstrijd. Het was ploegen en zwoegen, want dit was eigenlijk het gedeelte van het parcours, dat gedeeltelijk onverhard was, waardoor ik erg voorzichting mijn weg zocht door de blubber en het platgewalste gras. Boven op de top genoot ik uiteraard een schitterend uitzicht, maar goed, daar kon ik niet lang van genieten, want ik moest de afdaling inzetten door de blubber.

Na 18,5 kilometer ging het weer grotendeels bergafwaarts, al zat er hier en daar toch nog wel een lichte stijging in het parcours, maar ja het hele parcours was glooiend. Op 21,5 kilometer begonnen we aan de 3e “Cime”, “à Mauhin”, anderhalve kilometer klimmen door het bos en als beloning op de top een drankpost, waar ik even de tijd nam, om het vocht tot mij te nemen.

Daarna dus het laatste stuk van het parcours, met nog een laatste “Cime”. Ik bleef rustig doorlopen, maar het tempo werd alsmaar langzamer en na 27 kilometer moest ik even aan de wandel en ik was zeker niet de enige. De beklimmingvan de laatste “Cime”, “à la chapelle du Transpineux” was een martelgang, maar ja wie worstelt komt boven en het einde was in zicht. Ik liep met een inwoner van Mauhin, wiens ouders oorspronkelijk uit Gulpen kwamen en die daardoor dus ook Nederlands sprak. Ook hij was blij, dat het einde in zicht was. Het was zijn eerste 4 Cimes en vroeg, of er nog geklommen moest worden.

Op de laatste muur van Battice na niet meer, zei ik en zo liepen we verder. Er passeerde een groep lopers, die ons aanmoedigden, om met hun groepje mee te lopen en dat probeerde ik. Het was in de afdaling naar Battice en ik moest ze al vrij snel laten gaan, alhoewel ik ze in het zicht bleef houden.

De laatste kilometer ging in en ik bereidde mij voor op de laatste beklimming, de muur van Battice, als je 32,5 kilometer in de benen hebt, is dit een echte muur. Er stond nog redelijk wat publiek en die moedigde iedereen aan, om nog even door te zetten.

Op 200 meter voor de finish werden we weer uitbundig onthaald door de steelband, ik gaf ze nog een applaus voor bewezen diensten en zij trommelden mij naar een tijd van 3:46:43 uur, een teleurstellende tijd, maar een overwinning op mezelf.

Ik was blij, dat ik de wedstrijd had uitgelopen en na een heerlijk warme beker thee zocht ik mijn auto op. Ik stuurde een sms naar het thuisfront, dat ik gezond en wel de finish had gehaald en reed met de auto naar de sporthal, want ik had geen zin meer om te lopen. Na een heerlijke douche stapte ik in de auto, zette de airco op 20 met de winterjas dicht en kon snel genieten van de warmte in de auto. Heerlijk na 33 kilometer in de kou lopen even een verwenmomentje voor mezelf. In de buurt van de grens was ik weer op temperatuur en thuisgekomen zocht ik snel de bank op voor een welverdiende rust met de benen in de lucht.